Naar inhoud springen

Dedryck Boyata

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dedryck Boyata
Dedryck Boyata
Persoonlijke informatie
Volledige naam Anga Dedryck Boyata
Geboortedatum 28 november 1990
Geboorteplaats Ukkel, Vlag van België België
Lengte 188 cm
Been Rechts
Positie Centrale verdediger, rechtsachter
Clubinformatie
Huidige club Vlag van België Club Brugge
Rugnummer 28
Contract tot 30 juni 2025
Jeugd
1999-2002
2002-2004
2004–2006
2006–2009
Vlag van België RCS Saint-Josse
Vlag van België White Star Woluwe
Vlag van België FC Brussels
Vlag van Engeland Manchester City
Senioren *
Seizoen Club W (G)
2009–2015
2011–2012
2012-2013
2015–2019
2019–2022
2022–
Vlag van Engeland Manchester City FC
Vlag van Engeland Bolton
Vlag van Nederland FC Twente
Vlag van Schotland Celtic FC
Vlag van Duitsland Hertha BSC
Vlag van België Club Brugge
35(1)
17(1)
10(0)
135(15)
76(6)
15(0)
Interlands **
2008–2009
2010–2012
2010–
Vlag van België België –19
Vlag van België België –21
Vlag van België België
12(2)
11(0)
31(0)

* Bijgewerkt op 22 augustus 2022
** Bijgewerkt op 22 augustus 2022
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Anga Dedryck Boyata (Ukkel, 28 november 1990) is een Belgische voetballer die bij voorkeur in de verdediging speelt. Hij verruilde Hertha BSC in de zomer van 2022 voor Club Brugge. Boyata debuteerde in 2010 in het Belgisch voetbalelftal.

Boyata is van Congolese origine. Zijn vader is Bienvenu Boyata en is een voormalig voetballer. Zo verdedigde vader Boyata ooit nog de kleuren van onder meer Union Sint-Gillis en Stade Leuven. Dedryck Boyata voetbalde bij de jeugd Sint-Joost, White Star Woluwe en FC Brussels. Bij Brussels werd hij tijdens de Milk Cup, een jeugdtoernooi in Noord-Ierland, door scouts van Manchester City opgemerkt. In 2006, op vijftienjarige leeftijd, verhuisde Boyata naar Engeland, waar hij zich opwerkte naar het belofte-elftal van Manchester City. Zijn debuut op het hoogste niveau bleef uit.

Manchester City

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2009 boekte Boyata vooruitgang. De Italiaan Roberto Mancini werd eind 2009 aangesteld als de opvolger van de ontslagen trainer Mark Hughes. Mancini gaf Boyata voor het eerst in zijn loopbaan een plaats op de bank. Op 2 januari 2010 maakte hij zijn debuut. In een wedstrijd om de FA Cup startte Boyata in het basiselftal. Hij speelde aan de zijde van zijn landgenoot Vincent Kompany.

Op 26 augustus 2010 maakte hij zijn eerste doelpunt voor Manchester City in een kwalificatiewedstrijd voor de UEFA Europa League tegen FC Timişoara. Op 14 mei 2011, in de finale van de FA cup tegen Stoke City zat Boyata in de wedstrijdkern. Hij kwam echter niet van de bank. De wedstrijd werd met 1-0 gewonnen, meteen zijn eerste prijs. Doorbreken lukte uiteindelijk niet.

Verhuur aan Bolton Wanderers

[bewerken | brontekst bewerken]

Om ervaring op te doen werd hij tijdens het seizoen 2011/12 voor 1 seizoen uitgeleend aan Bolton dat eveneens in de Premier League uitkwam. Tot dan kreeg hij slechts in 23 wedstrijden speelgelegenheid bij City.[1] Hij debuteerde op 10 september 2011 bij Bolton en speelde meteen de hele match. Bolton kwam er echt niet aan te pas vanavond in het Reebok Stadium. Het werd een 5-0 thuisnederlaag tegen Manchester United. Zijn eerste doelpunt voor Bolton maakte hij tegen Chelsea FC. Het was niet meer dan een eerredder. De wedstrijd eindigde op 1-5.[2] Voor Bolton speelde Boyata uiteindelijk 17 wedstrijden, waarvan 14 in de Premier League. Hierin scoorde hij één keer.

Verhuur aan FC Twente

[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens het seizoen 2012/13 werd hij uitgeleend aan FC Twente.[3] Bij Twente vindt hij landgenoot Nacer Chadli terug. Boyata kwam op voorspraak van trainer Steve McClaren op de laatste dag van de transfermarkt naar Enschede. Boyata werd eerder al in verband gebracht met een overgang naar Celtic. Bij Twente slaagde hij er niet in om zich door te zetten in de Eredivisie, waardoor hij in januari 2013 al terug naar Manchester keerde. Boyata speelde in vijf competitiematchen bij Twente, waarvan vier keer als invaller. Boyata kreeg zijn kans in het bekerduel tegen Den Bosch, maar hij kreeg al na 23 minuten rood en Twente werd uitgeschakeld. Europees speelde hij drie keer voor Twente in de Europa League.[4][5]

Terugkeer naar Manchester City

[bewerken | brontekst bewerken]

Hij werkte het seizoen 2012/13 af bij het tweede elftal van City. Hij mocht door het vertrek van Kolo Touré en Karim Rekik deelnemen aan de voorbereiding op het seizoen 2013/14 met het eerste elftal. In de seizoenen 2013/14 en 2014/15 kreeg Boyata speeltijd in negen wedstrijden.

Boyata tekende in juni 2015 een contract tot medio 2019 bij het Schotse Celtic FC. Met de transfersom is een bedrag van een slordige € 2.000.000,- gemoeid. Hij moest er de vervanger worden van landgenoot Jason Denayer.[6] Op 15 juli 2015 maakte hij zijn debuut voor Celtic in de kwalificatiewedstrijd voor de UEFA Champions League 2015/16 tegen het IJslandse Stjarnan FC (2–0 winst). In de 44ste minuut opende hij de score; acht minuten voor tijd verving de Nigeriaan Efe Ambrose hem. Twee weken later was Boyata ook trefzeker in de volgende kwalificatieronde tegen FK Qarabağ uit Azerbeidzjan: op aangeven van Kris Commons maakte hij het enige doelpunt van de wedstrijd. In de play-offs voor deelname aan de Champions League verloor Boyata met Celtic van Malmö FF, waardoor de club doorstroomde naar de groepsfase van de UEFA Europa League 2015/16. Met de club uit Glasgow pakte Boyata vier opeenvolgende landstitels, won hij twee Schotse bekers en veroverde hij drie keer de Schotse League Cup. In mei werd Boyata opgenomen in het Elftal van het Jaar in de Schotse hoogste klasse.[7]

In mei 2019 tekende Boyata een contract bij het Berlijnse Hertha BSC. Hij werd transfervrij overgenomen. Boyata scoorde zijn eerste goal voor Hertha op 29 september 2019 (4–0 tegen 1. FC Köln). In het seizoen 2020/21 werd hij aanvoerder van de club. Op het einde van het seizoen 2021/22 kwam Boyata in Berlijn niet meer in de plannen van coach Sandro Schwarz. Als grootverdiener was hij te belastend voor de loonlast van de Hertha.[8]

In september 2022 tekende Boyata een driejarig contract bij Club Brugge. Bij Brugge moet hij de defensieve zorgen en het vertrek van de centrale verdediger Stanley Nsoki opvangen.[9] Voor Boyata wordt Club Brugge een eerste kennismaking met de Belgische competitie.[10]

Interlandcarrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Boyata werd op 1 oktober 2010 voor het eerst opgeroepen voor het Belgisch voetbalelftal voor de EK-kwalificatiewedstrijden tegen Kazachstan en Oostenrijk. Ook Dries Mertens, Marvin Ogunjimi en Yassine El Ghanassy werden voor het eerst opgeroepen. Boyata maakte zijn debuut tegen Oostenrijk op 12 oktober, waarbij hij na rust inviel als rechtsback voor Toby Alderweireld. De interland eindigde in een 4–4 gelijkspel. In september en oktober 2015 maakte Boyata weer deel uit van de nationale selectie van België voor vier kwalificatiewedstrijden voor het Europees kampioenschap voetbal 2016, maar hij kwam niet in actie.

In 2016 werd hij door bondscoach Marc Wilmots opgenomen in de selectie voor het EK voetbal. In 2018 ging hij mee naar het WK in Rusland, waar hij enkele matchen in de basiself mocht starten.

Interlands van Dedryck Boyata voor Vlag van België België
Nr. Datum Wedstrijd Uitslag Competitie Goals
Als speler bij Vlag van Engeland Manchester City
1. 1 oktober 2010 Vlag van België BelgiëOostenrijk Vlag van Oostenrijk 4 – 4 Kwalificatie EK 2012 -
Als speler bij Vlag van Schotland Celtic FC
2. 29 maart 2016 Vlag van Portugal PortugalBelgië Vlag van België 2 – 1 Vriendschappelijk -
3. 28 maart 2017 Vlag van Rusland RuslandBelgië Vlag van België 3 – 3 -
4. 10 november 2017 Vlag van België BelgiëMexico Vlag van Mexico 3 – 3 -
5. 2 juni 2018 Vlag van België BelgiëPortugal Vlag van Portugal 0 – 0 -
6. 6 juni 2018 Vlag van België BelgiëEgypte Vlag van Egypte 3 – 0 -
7. 11 juni 2018 Vlag van België BelgiëCosta Rica Vlag van Costa Rica 4 – 1 -
8. 18 juni 2018 Vlag van België BelgiëPanama Vlag van Panama 3 – 0 WK 2018 -
9. 23 juni 2018 Vlag van België BelgiëTunesië Vlag van Tunesië 5 – 2 -
10. 28 juni 2018 Vlag van Engeland EngelandBelgië Vlag van België 0 – 1 -
11. 7 september 2018 Vlag van Schotland SchotlandBelgië Vlag van België 0 – 4 Vriendschappelijk -
12. 12 oktober 2018 Vlag van België BelgiëTunesië Vlag van Tunesië 2 – 1 UEFA Nation League 2018/19 -
13. 16 oktober 2018 Vlag van België BelgiëNederland Vlag van Nederland 1 – 1 Vriendschappelijk -
14. 15 november 2018 Vlag van België BelgiëIJsland Vlag van IJsland 2 – 0 UEFA Nation League 2018/19 -
15. 18 november 2018 Vlag van Zwitserland ZwitserlandBelgië Vlag van België 5 – 2 -
16. 21 maart 2019 Vlag van België BelgiëRusland Vlag van Rusland 3 – 1 Kwalificatie EK 2020 -
Als speler bij Vlag van Duitsland Hertha BSC
17. 16 november 2019 Vlag van Rusland Rusland - België Vlag van België 1 - 4 Kwalificatie EK 2020 -
18. 8 oktober 2020 Vlag van België BelgiëIvoorkust Vlag van Ivoorkust 1 – 1 Vriendschappelijk -
19. 11 oktober 2020 Vlag van Engeland EngelandBelgië Vlag van België 2 – 1 UEFA Nations League 2020/21 -
20. 14 oktober 2020 Vlag van IJsland IJslandBelgië Vlag van België 1 – 2 -
21. 18 november 2020 Vlag van België BelgiëDenemarken Vlag van Denemarken 4 – 2 -
22. 30 maart 2021 Vlag van België BelgiëWit-Rusland Vlag van Wit-Rusland 8 – 0 Kwalificatie WK 2022 -
23. 3 juni 2021 Vlag van België BelgiëGriekenland Vlag van Griekenland 1 – 1 Vriendschappelijk -
24. 12 juni 2021 Vlag van België België - Rusland Vlag van Rusland 3 – 0 EK 2020 groepsfase -
25. 21 juni 2021 Vlag van Finland Finland - België Vlag van België 0 – 2 -
26. 2 september 2021 Vlag van Estland Estland - België Vlag van België 2 – 5 Kwalificatie WK 2022 -
27. 8 september 2021 Vlag van Wit-Rusland Wit-RuslandVlag van België België 0 – 1 -
28. 16 november 2021 Vlag van Wales Wales - België Vlag van België 1 – 1 -
29. 26 maart 2022 Vlag van Ierland IerlandBelgië Vlag van België 2 – 2 Vriendschappelijk -
30. 3 juni 2022 Vlag van België BelgiëNederland Vlag van Nederland 1 – 4 UEFA Nations League 2022/23 -
31. 11 juni 2022 Vlag van Wales Wales - België Vlag van België 1 – 1 -
Totaal 0

Bijgewerkt t/m 11 juni 2022[11]

Clubstatistieken

[bewerken | brontekst bewerken]
Seizoen Club Land Competitie Competitie Beker Internationaal Supercup Totaal
Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp.
2009/10 Manchester City Vlag van Engeland Premier League 3 0 4 0 7 0
2010/11 7 0 3 0 6 1 16 1
2011/12 Bolton Wanderers 14 1 3 0 17 1
2012/13 FC Twente Vlag van Nederland Eredivisie 5 0 2 0 3 0 10 0
Manchester City Vlag van Engeland Premier League 0 0 0 0 0 0
2013/14 1 0 5 0 0 0 6 0
2014/15 2 0 3 0 0 0 1 0 6 0
2015/16 Celtic FC Vlag van Schotland Scottish Premiership 26 4 4 0 12 2 42 6
2016/17 17 5 5 0 0 0 22 5
2017/18 28 2 6 1 5 0 39 3
2018/19 19 1 5 0 8 0 32 1
2019/20 Hertha BSC Vlag van Duitsland Bundesliga 28 4 1 0 29 4
2020/21 19 1 0 0 19 1
2021/22 25 1 2 0 27 1
2022/23 0 0 1 0 1 0
Club Brugge Vlag van België Jupiler Pro League 11 0 0 0 3 0 14 0
Totaal 205 19 44 1 37 3 1 0 287 23
Competitie
Aantal Jaren
Vlag van Engeland Manchester City
Engels landskampioenschap 1x 2013/14
FA Cup 1x 2010/11
League Cup 1x 2013/14
Vlag van Schotland Celtic FC
Schots landskampioenschap 4x 2015/16, 2016/17, 2017/18, 2018/2019
Scottish Cup 3x 2016/17, 2017/18, 2018/2019
Scottish League Cup 3x 2016/17, 2017/18, 2018/19
Vlag van België Club Brugge
Belgisch landskampioenschap 1x 2023/24
Competitie Winnaar Runner-up Derde
Aantal Jaren Aantal Jaren Aantal Jaren
Vlag van België België
WK voetbal 1x Brons 2018
Individueel
  • Jonge speler van het jaar
2010 (bij Manchester City)[12]
  • PFA Schotland Team van het jaar
2018–19 Scottish Premiership[13]